تعدیل کاهش بیان ژن های m‏ct۱  و mct۴ در عضلات اسکلتی رت های دیابتی نوع ۲  متعاقب تمرین استقامتی

مقدمه: هدف از مطالعه حاضر تعیین تاثیر تمرین استقامتی بر میزان بیان ژن های mct1 وmct4  در عضلات اسکلتی رت های دیابتی نوع 2 بود.روش ها: تعداد 40 رت نژاد ویستار نر در سن 4 هفتگی با میانگین وزن 8/9 ± 7/93 گرم انتخاب و به طور تصادفی به 3 گروه کنترل سالم (10=n)، کنترل دیابتی (15=n) و تمرینی دیابتی (15=n) تقسیم شدند. دیابت از طریق ترکیب تزریق درون صفاقی استرپتو زوتوسین و مصرف غذای پر چرب ایجاد و تمرین استقامتی (شروع با سرعت m/min 20 و تدریجاً رسیدن به سرعت m/min 30 در هفته آخر) به مدت 7 هفته، بر گروه تمرینی دیابتی اعمال شد. جهت تأیید وقوع به مقاومت انسولین، از شاخص homa-ir استفاده گردید. 24 ساعت پس از اتمام پروتکل تمرینی، رت ها تشریح و عضله نعلی و باز کننده طویل انگشتان (edl) جدا شدند. اندازه گیری انسولین پلاسما به روش elisa، غلظت گلوکز پلاسما با روش آنزیماتیک گلوکز اکسیداز و میزان بیان mct1 و mct4 با تکنیک real time - pcr انجام گرفت. میزان بیان mct1 و mct4 هر ژن با استفاده از روش 2 -δδct محاسبه گردید. جهت تعیین معنی دار بودن تفاوت متغیرها بین گروه های تحقیق از آزمون های آماری t-student،one-way anova  و آزمون تعقیبی tukey استفاده شد.یافته ها: یافته های تحقیق نشان داد مقادیرhoma-ir index  در دو گروه دیابتی نسبت به گروه کنترل سالم بیشتر بود (01/0 p<)، همچنین اختلاف معنی دار بین میزان بیان mct4 در عضله edl بین گروه تمرین کرده دیابتی و کنترل دیابتی یافت شد (01/0 p<). میزان بیان mct4 در عضله نعلی، بیانmct1  در هر دو عضله نعلی وedl  در تمرین کرده دیابتی نسبت به گروه کنترل دیابتی افزایش غیر معنی دار داشت.نتیجه گیری: به طور خلاصه نتایج تحقیق نشان داد که بیان ژن های m‏ct1  و mct4 در شرایط دیابت نوع 2 نسبت به شرایط نرمال کاهش قابل ملاحظه ای دارد و تمرین استقامتی می تواند این کاهش بیان را تعدیل و به سطوح نرمال نزدیک کند.